Gisteren hebben wij met heel veel pijn in ons hart afscheid genomen van Wammes. De pijn was zo ondraaglijk geworden dat er geen andere keus meer was. Hij heeft gevochten tot het eind.
In november vorig jaar bleek uit de MRI-scan dat Wammes LPC had, een aangeboren afwijking in de elleboog. Dit betekende dat hij niet meer los mocht rennen, geen jachttraining meer. Dat deed heel erg pijn. Een Drent is immers een hond die vrijheid nodig heeft, moet kunnen rennen en een uitdaging nodig heeft.
Maar goed dat kon niet meer, dus dan maar lange wandelingen aan de lijn en zoeken naar andere uitdagingen, apporten in de tuin, op terrein waar hij zichzelf geen pijn kon doen.
Het ging redelijk goed, wel zakte hij af en toe door een achterpoot en sleepte soms met zijn voet.
Afgelopen zaterdagavond kreeg hij ineens heel veel pijn in zijn rug en achterhand. Zo erg dat hij zijn mand niet meer in kon stappen. De volgende ochtend wilde hij niet meer mee naar buiten; hij kon niet meer, verging van de pijn. De dierenarts schreef Tramadol voor (een soort morfine),
een hoge dosis, die niet bleek aan te slaan zelfs niet nadat wij in korte tijd hem een driedubbele dosis hadden gegeven. Toen de dierenarts 's avonds kwam was voor haar ook duidelijk dat de kwaliteit van leven er voor Wammes niet meer was. Naar alle waarschijnlijk-heid heeft Wammes degeneratieve myleopathie gehad, aan erfelijke afwijking. Te vergelijken met een ziekte als ALS en MS bij mensen.
Lieve, lieve Wammes jij wilt niet weten hoeveel wij je zullen missen. De trainingen bij Marleen en Kees Zwartbol. De lange wandelingen in het bos bij de watertoren. Je innige relatie met de teckelmeiden ...... vooral Twickel en Delphi hadden een speciale plek in jouw grote Drentenhart. Wat hebben we van elkaar genoten en wat zullen we je vreselijk missen.
Veel te jong.je zou 13 augustus pas 7 jaar oud worden.
Lieve Wammes we missen je zo!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.JPG)
